DAGBOEK VAN ARLETTE HANSON

Om u een beetje te laten proeven van het circusleven, houd ik op deze bladzijde een dagboek bij van de gebeurtenissen in het Wintercircus 2004/2005.

Veel leesplezier en wie weet tot ziens!

Arlette Hanson
directeur Wintercircus Martin Hanson

maandag 31 januari

Precies om middernacht reed er een grote taxibus onze parkeerplaats op. Hij kwam de Kenianen, de Russische schoorsteenacrobaat en de Roemeense violist ophalen. Zij vliegen allemaal met het vliegtuig terug naar huis. De taxibus heeft hen met al hun bagage en rekwisieten naar Schiphol gebracht. Uiteraard werd de bus uitbundig uitgezwaaid door iedereen die nog aanwezig was.

Vanochtend was het al vroeg bedrijvig rond en in de caravans. Veel artiesten hebben een lange rit voor de boeg en wilden dus zo vroeg mogelijk vertrekken. Ooit met een caravan achter uw auto van Middelburg naar Moldavië gereden? Of naar Kiev in de Oekraïne? Of naar Moskou?

Elke caravan werd uitgezwaaid door een steeds kleiner wordend groepje. En dan is het 10 uur. Er staat nog exact één caravan op de parkeerplaats: de mijne. Ik kijk om mij heen en zie een lege parkeerplaats. Ik koppel mijn caravan aan, kijk nog één keer achterom, pink een traantje weg en rijd dan naar huis. Daar ligt de volgende uitdaging te wachten: een nieuwe voorstelling maken!

zondag 30 januari

Het is voorbij. De laatste voorstellingen zijn vandaag gespeeld. Na de allerlaatste voorstelling verzamelde iedereen zich in de piste om afscheid te nemen. 53 mensen toerden twee maanden door Nederland. Lief en leed deelden we met elkaar. En nu gaat iedereen weer zijn of haar eigen weg. Een uur na afloop van de laatste voorstelling vertrokken de eerste caravans uit Middelburg al richting Duitsland en naar Hongarije. De artiesten gaan naar huis om daar van een welverdiende vakantie te genieten. Maar er zijn ook artiesten die snel op pad moeten omdat zij binnen enkele dagen alweer zullen schitteren in een show ergens anders in Europa. Behalve een van de acrobates... zij is inmiddels drie maanden zwanger en zal de komende tijd niet optreden.

zaterdag 29 januari

Morgen spelen we in Middelburg de allerlaatste voorstellingen! Vandaag was er al wat sentiment binnen de groep te bespeuren. Na twee maanden zeer intensieve samenwerking zal het zwaar vallen om afscheid te nemen.

woensdag 26 januari

Gisteravond was het stil in veel caravans. Actrice Marcia woont in Zeeland en had een groot deel van het gezelschap bij haar thuis uitgenodigd. Deze laatste voorstellingsdagen zijn sowieso een beetje 'haar' dagen. Bij elke show zitten er Zeeuwse familieleden en vrienden van Marcia in de zaal.

Jongleur Menno heeft vandaag normaal gewerkt. Hoewel normaal... De pijn was weliswaar wat gezakt, maar helemaal over was het zeker nog niet. Als je een dynamische act hebt zoals hij, dan is dat niet bepaald een pretje. Het publiek heeft niets gemerkt, maar wij weten dat hij noodgedwongen een aantal flikflaks heeft overgeslagen. Zijn grootste angst was trouwens dat hij een balletje of knots op de grond zou laten vallen. Want bukken met rugpijn...!

dinsdag 25 januari

Met de Spaanse acrobate Monica gaat het weer beter. Het ziet ernaar uit dat de heftige griepverschijnselen van korte duur zijn geweest.

Vanochtend klopte onze jongleur Menno op mijn caravandeur. Hij kwam binnen, trok op een wat krampachtige manier z'n jas uit en ging met een van pijn vertrokken gezicht zitten. Hij bleek een behoorlijke pijn in zijn rug te hebben. Oorzaak? Geen idee. Via de medewerkers van het theater heb ik een afspraak bij een Zeeuwse fysiotherapeut kunnen maken.

maandag 24 januari

We gaan naar Zeeland! In alle Nederlandse provincies zijn we inmiddels al geweest, alleen nog niet in Zeeland. Vanuit Almere reden we vandaag 200 kilometer naar het zuidwesten, naar Goes. Het was een behoorlijke rit waar we allemaal wel wat tegenop zagen. Helemaal nadat de weersverwachtingen ons sneeuw hadden voorspeld. Maar gelukkig viel het mee. We vertrokken vanochtend pas om 10 uur en dat was dus ná alle files vanwege het slechte weer. Na een paar uur rijden arriveerden we op de met zon overgoten parkeerplaats in Goes.

zondag 23 januari

Monica, de Spaanse acrobate van het Duo Spiral, voelde zich niet zo lekker. Ze is grieperig. Toch wilde ze per se optreden. Als rasartieste geldt voor haar maar één motto: 'the show must go on'. Onze companymanager Conny heeft alle mogelijke pilletjes, drankjes en grootmoeders geheimen uit het medicijnkastje gehaald. Hoewel zij in de kleedkamer tot nauwelijks iets in staat was, straalde Monica tijdens haar act zoals altijd. Het publiek heeft niets gemerkt van haar ziek zijn. Maar toen Monica ook nog gewoon in de finale van de voorstelling in de piste wilde verschijnen, heeft Conny daar een stokje voor gestoken en haar naar bed gestuurd. Gelukkig hebben we de komende twee dagen geen voorstellingen. Monica kan nu dus rustig uitzieken.

zaterdag 22 januari

Gisteravond laat reed het circus van Etten-Leur naar Waalwijk. U moet zich daarbij niet voorstellen dat álle caravans en wagens in een groot konvooi achter elkaar aan rijden. Nee, iedereen rijdt in principe z'n eigen tempo. Natuurlijk ontstaan er wel vaak subgroepjes. Het is nou eenmaal toch prettig en makkelijk om met elkaar te rijden.

Zo rijden onze trompettist Vincent en saxofonist Robbert vrijwel altijd samen. Gisteravond reed Robbert voorop. Op een bepaald moment merkte Vincent dat Robbert steeds langzamer ging rijden. Hij stuurde zijn campertje zelfs de vluchtstrook op. Zonder te aarzelen volgde Vincent hem. Wat zou er aan de hand zijn? Hij maakte zich zorgen. Het was al bijna middernacht. Niet echt een tijdstip waarop je op autopech zit te wachten. Robbert bleef rijden. Maar het ging tergend langzaam. Een benzinestation kwam in zicht. Hij stuurde er naar binnen en stopte. Vincent stapte uit en liep direct naar Robbert toe om te vragen wat er aan de hand was. Tsja, klein inschattingsfoutje... de benzine was net ietsje eerder op dan hij had verwacht! Gelukkig had de auto voldoende vaart gehad om uit te kunnen rijden tot de benzinepomp.

maandag 17 januari

Wilma en Willeke zijn de volgspotsters van ons Wintercircus. Wilma doet dit werk al vele jaren. Willeke doet het dit seizoen voor het eerst. Voor de lezers van het dagboek heeft Willeke haar ervaringen op papier gezet.

Dagboek van Willeke:
“Als beginneling vertrouw ik natuurlijk volledig op de 'ouwe rot' in dit vak: Wilma. Zij heeft mij verteld hoe ik met die enorme, grote lamp de artiesten in de piste het beste in de schijnwerpers kan zetten. Soms moet het licht fel, soms moet je een beetje dimmen, soms moet de straal groot, soms juist klein, wit of blauw. Maar vooral: blijven concentreren, want voordat je het weet is de artiest alweer ergens anders in de piste en is het rondje licht nog op het zelfde plekje... maar zónder artiest...

Ok, na een aantal keren oefenen had ik dat wel onder de knie. Maar wat in ieder theater weer anders is, is de plek waar de volgspot staat. Soms sta je achter in de zaal of op het balkon. Soms ergens bovenin een zaal in de lichtcabine of op een archiefzolder. Je kunt het zo gek niet bedenken, maar gelukkig weet Wilma (bijna) altijd de weg. Zo ook gisteren in Uden...

Eerlijk is eerlijk, ik was een beetje aan de late kant: om 13.00 uur begon de show en het was vijf voor één toen we vanuit de artiestenfoyer naar de volgspots gingen. Maar goed: Wilma wist de weg... toch? Achter in de zaal, had ze gezegd. Ik alvast snel vooruit, alle trappen op, de zaal in, voor alle mensen langs (sorry, sorry, mag ik er even langs, sorry). Weer trappen op. Ik zag de volgspot al staan op een klein balkonnetje ergens hoog aan de zijkant tegen de muur. Hoe kom ik daar nou weer? Gelukkig, hoog boven achter in de zaal is een deur. Deur op slot. Wel een rode drukknop ernaast. Haast, haast, druk op de knop, deur vliegt direct open en... ik sta buiten op het dak van het theater. Slik (ik zei wat anders hoor). Ok, snel weer naar binnen, deur dichttrekken, alle mensen kijken, nog één minuut, deur wil niet meer dicht!!! Ik kijk om mij heen: help! Geen hulp te zien. Dan niet! Deur blijft wagenwijd open staan. Mensen blijven kijken. Trappen weer af (sorry, sorry). Ik vlieg de zaal uit, trappen naar beneden. Wilma kom ik tegen, trek ik mee.

'Meneer van het theater: hoe komen we bij de volgspots?' Over toneel, trappen op, alsmaar rechtdoor... Nog 10 seconden... Trappen op. Wij zijn boven. Stikdonker! We zien echt niks. Lampje bij je? Nee, allebei vergeten. Willeke weer naar beneden, gangen door, trappen op, gangen door, kleedkamer in, zaklampje mee en als een speer weer terug. Vliegensvlug naar de volgspots. Zijn Wilma en Willeke er al? We hebben aanvang! Tuurlijk, allang. Maar waar komt dat enorme licht daar bovenuit de zaal vandaan? Welke gek heeft daar de buitendeur open gezet?!?! Euhh, dat was ik...”

woensdag 19 januari

Voor de negende keer organiseerde Lionsclub Peelland samen met ons Wintercircus twee circusvoorstellingen voor mensen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Met hulp van carnavalsvereniging de Keiebijters wordt een grote hal van het bedrijf Obragas in Helmond één keer per jaar voor één dag omgetoverd tot circus.

Elk jaar genieten wij van deze voorstellingen. En de gehandicapten ook! Een heel groot deel van de zaal werd weer gevuld met rolstoelen en bedden. Voor sommigen is dit hét uitstapje van het jaar, want circus kun je horen, zien en ruiken. Alle zintuigen worden tijdens een voorstelling gestimuleerd. Als je naar het publiek kijkt, zie je dat. Gezichten gaan stralen en sommigen gaan helemaal uit hun dak. Maar zelfs als het lijkt alsof een toeschouwer helemaal niets van het circus bespeurt, blijkt toch dat hij er veel van meekrijgt. De begeleiders merken dat en zien een verandering.

zondag 16 januari

Het was vandaag een bijzondere dag voor ons. Mijn vader kreeg tijdens de voorstelling de Oscar Carré Trofee uitgereikt. Veel circusvrienden en circusdirecties waren aanwezig om deze gebeurtenis mee te vieren. Zie ook de nieuwspagina op deze website.

foto: Maarten de Jong

zaterdag 15 januari

Voor de allereerste keer in 26 jaar bezochten wij met ons Wintercircus Kerkrade. We reden veel kilometers om er met ons hele gezelschap te kunnen komen. Vrijdagavond verplaatste het circus zich van Oosterhout naar Kerkrade. 170 kilometer met 31 transporten (auto's/busjes/vrachtwagens met caravans). Bij elkaar opgeteld reden we die avond in totaal dus maar liefst 5.270 kilometer.

Maar eerlijk is eerlijk, het was absoluut de moeite waard. Allebei de voorstellingen waren vrijwel uitverkocht en het publiek was ontzettend enthousiast. Het blijft dan ook niet bij deze ene keer. Volgend jaar komen we weer terug!

Voor de dieren was het vandaag even wennen. Het toneel ligt namelijk op de eerste verdieping van het gebouw. Alles gaat met een enorme lift omhoog. De decorstukken, en ook de paarden! Onze dresseur (Wolfgang Lauenburger) heeft vandaag echter weer bewezen dat hij een enorm goede band met zijn dieren heeft. De paarden vertrouwen hem volkomen. Zonder twijfel stapten zij dan ook een voor een op de lift.

vrijdag 14 januari

Kobus, de portier van het Wintercircus, kreeg vandaag in Oosterhout gezelschap van een wel heel bijzondere theaterportier. Samen met meneer Beer verwelkomde hij het hooggeëerd publiek in de foyer van Theater de Bussel.

donderdag 13 januari

Vandaag een vrije dag. Het hele circus is al in Oosterhout gearriveerd, maar de voorstellingen zijn pas morgen. De rustdag werd door iedereen verschillend ingevuld. Er werd flink uitgeslapen, maar ook uitgebreid gewinkeld en geklust aan auto's en caravans. Eén van onze technici vindt ontspanning in het maken van legpuzzels. Samen met zijn vrouw is hij vandaag op zijn caravantafel aan een nieuwe puzzel van 1.000 stukjes begonnen.

Vanaf 17.00 uur kwamen er zalige bakgeuren vanuit een van de caravans. Orkestleider Coty trakteerde het complete circus op pannenkoeken. Hij bakte er in totaal maar liefst 100!

Een deel van de Nederlandse crew bezocht 's avonds in het theater het Meezingspektakel van Bas & Ralf Grevelink. Het was een gezellig en ontspannend avondje uit. Op het toneel waar Bas en Ralf met hun orkest optraden, zullen vrijdag onze paarden lopen in de met zaagsel gevulde piste.

vrijdag 7 januari

Mijn vrienden vragen vaak hoe ik het volhoud om in de wintermaanden in een caravan te leven ("is het wel warm genoeg?"). Nu zijn caravans tegenwoordig van veel gemakken voorzien. Een keuken met koelkast, gasfornuis en magnetron. Een badkamer met douche en toilet. Een boiler die zorgt voor warm stromend water. Televisie met satelliet waardoor zo ongeveer alle zenders van de wereld te ontvangen zijn. U moet dan ook niet verbaasd zijn als u in een van de caravans Poolse, Russische of Tsjechische televisieprogramma's ziet en hoort.

Zelfs de oude vertrouwde waakhond is vervangen door de moderne variant: een elektronisch alarmsysteem. Vannacht schrok het complete circus midden in de nacht wakker. Een keihard geloei schalde over het terrein. Eén van onze medewerksters kwam thuis en was vergeten het alarm uit te schakelen voordat zij haar caravan betrad!

Een caravan is uiteraard wel een stuk kleiner dan een gewoon huis. De keuken is in werkelijkheid een keukentje. En de badkamer is slechts 1 vierkante meter groot. Maar alles is wél compleet.

Warm genoeg? Ja zeker, de ingebouwde gaskachel zorgt ervoor dat in een mum van tijd de kleine ruimte aangenaam verwarmd is. De eerste caravans met vloerverwarming zijn ook al in ons circus gesignaleerd!

Veel circusartiesten wonen 12 maanden per jaar in hun caravan. Het maakt niet uit waar en in welk land ze reizen. De omgeving is elke keer anders. Maar de binnenkant van hun huisje blijft altijd gelijk, waar de caravan ook staat. Het is hun thuis.

maandag 3 januari

's Avonds rond een uur of negen gaat mijn telefoon. Ik zit rustig in mijn caravan. Het circus heeft zich vanavond verplaatst van Capelle aan den IJssel naar Schiedam. Een korte afstand, dus we hebben ruim tijd om te genieten van een vrije avond. Ik neem de telefoon op. Het blijkt de voorzitter van de Club van Circusvrienden Nederland te zijn. Hij heeft een heel leuke boodschap: mijn vader wordt onderscheiden met de Oscar Carré Trofee! Een prestigieuse circusprijs die internationaal wordt erkend.

Klik hier voor meer informatie.

dinsdag 28 december

In Hoorn hebben wij in twee dagen in totaal vier voorstellingen gegeven: op 26 en op 27 december. Het publiek dat op 27 december onze voorstelling om 13.00 uur heeft bezocht, heeft zich misschien afgevraagd waarom het aan het einde van de show zo ijzig koud werd in de zaal. Ik kan het u uitleggen. Tijdens de laatste act, acrobatiek door zes Keniaanse artiesten, wordt een limbodans uitgevoerd. Met vuur. Iedereen die het moest weten was op de hoogte van het gebruik van deze stok met vuur. De nodige maatregelen waren dan ook getroffen. Tijdens de act voelden wij ineens een vreselijk koude wind over het toneel waaien. In eerste instantie hadden we geen idee waar die kou vandaan kwam. Totdat we plotseling daglicht zagen op de plek waar normaal gesproken het dak van het toneel zit (ruim 20 meter boven de vloer). Een zeer gevoelig afgestelde rookmelder bleek te hebben gereageerd. Volledig automatisch waren de rookafvoerluiken in het dak open gegaan. Denkt u daarbij niet aan een klein luikje. Nee, vrijwel het volledige dak schuift of klapt dan open. De koude lucht stroomde naar binnen. De gordijnen van het decor wapperden alle kanten op. Alle artiesten stonden achter op het toneel klaar om de piste te betreden voor de finale. Snel probeerde iedereen een warm plekje te vinden om vooral geen kou te vatten (de avondjaponnen van de dames zijn niet echt warme kledingstukken). Helaas stroomde de kou natuurlijk ook de zaal in. De theatermedewerkers reageerden gelukkig adequaat. Het duurde dan ook niet lang voordat de luiken weer gesloten waren. Het was eventjes koud. Maar ach, het geeft ook wel een veilig gevoel. Als er een keertje écht iets aan de hand is, dan zullen de rookmelders immers óók reageren!

Tijdens de voorstelling die om 16.15 uur begon, is de limbodans aangepast en is er geen gebruik gemaakt van vuur. We wilden niet het risico lopen dat de luiken nogmaals spontaan open zouden gaan.

maandag 27 december

Kerstmis begint voor bijna alle Wintercircus medewerkers al op 24 december. In het buitenland ziet men 'Heiligenabend' (dus 24 december) als belangrijkste moment van kerstmis. Wij hadden die dag nog gewoon twee voorstellingen in Zaandam. Voor al onze buitenlandse medewerkers is het elk jaar weer een groot raadsel hoe het mogelijk is om op zo'n dag te werken. Na de shows heeft het circus zich aan het begin van de avond verplaatst naar Purmerend. Direct na aankomst trokken veel families zich terug in hun caravan. Om te genieten van uitgebreide kerstdiners en van alle cadeautjes die men elkaar geeft. Vrijwel alle caravans zijn van binnen volledig in kerstsfeer gebracht. Kerstboompjes, lampjes, kerstballen, kerstgroen... De beperkte ruimte van een caravan leent zich heel goed voor knusse decoraties.

Het speciale kerstontbijt op eerste kerstdag schiet er voor de meesten van ons bij in. Want om 8 uur 's ochtends begonnen wij al weer met de opbouw en voorbereidingen in het theater. Toch vergeet niemand dat het kerstmis is, want de hele ochtend hoor je in alle talen iedereen elkaar een gelukkig kerstfeest wensen. Russisch, Spaans, Duits, Pools, Engels, Tsjechisch... het maakt niet uit, de boodschap is exact hetzelfde.

De voorstellingen beleven wij met kerstmis toch ook een klein beetje anders. Het publiek komt naar het theater in extra feestelijke kleding. Ons orkest verwerkt af en toe een kerstliedje in de muziek. En dit jaar verrasten de musici ons door tijdens de pauzefinale met vrolijke kerstmutsen op hun hoofden te musiceren.

Op het tijdstip dat heel Nederland aan het kerstdiner begint, braken wij het circus in theater De Purmaryn weer af. Vervolgens reden wij met alle caravans van Purmerend naar Hoorn. Daar begon Kerstmis voor het circus! Na aankomst genoten wij met de hele groep in de foyer van het theater van een uitgebreid kerstbuffet. Er was tijd om gezellig met elkaar te kletsen en om te ontspannen.

Tweede kerstdag liepen de wekkers helaas al weer vroeg af. Om 8 uur werden onze technici in het theater verwacht om het decor op te bouwen. We traden dit jaar voor het eerst op in het nieuw gebouwde theater in Hoorn. We hebben genoten: wat een mooie schouwburg is dat geworden! De ligging is werkelijk uniek. Vanuit de foyer is er een prachtig uitzicht over het IJsselmeer. Ons hele gezelschap heeft de ogen uitgekeken.

donderdag 23 december

Eerder schreef ik al over oriëntatie problemen (in het theater in Hengelo en op de Duitse Autobahn). Sinds gisteravond kan ik daar nog een verhaal aan toevoegen.

Twee van onze medewerkers vertrekken altijd als eersten met hun auto's en caravans naar de volgende stad. Zij hebben qua tijd een half uurtje voorsprong op de rest van het gezelschap. Deze tijd benutten zij om op de nieuwe parkeerplaats alles te checken en eventuele laatste dingen te regelen vóórdat het complete circus arriveert.

Gisteren reden wij van Veenendaal naar Zaandam. Zoals altijd had ik een keurige routebeschrijving voor iedereen gemaakt. Eenmaal in de stad Zaandam gearriveerd bleek echter de navigator in een van hun auto's een andere route aan te geven dan de door mij geplande. Zij besloten de navigator te volgen. Helaas... De navigator leidde hen regelrecht een woonwijk in. Zo eentje met smalle straten en veel verkeersheuvels. Een weg die absoluut ongeschikt is om met grote caravans te rijden. Met heel veel moeite en ongelooflijk veel stuurmanskunst hebben zij de woonwijk weer kunnen verlaten. Maar in plaats van een half uur vóór de rest van het circus arriveerden zij een uur ná de rest van het circus!

In het Zaantheater werd ons hele gezelschap ontvangen met erwtensoep. Al genietende van de warme soep hebben wij met elkaar smakelijk kunnen lachen om de hele situatie.

Op de parkeerplaats in Zaandam staan alle caravans in twee lange rijen achter elkaar. De artiesten die met hun caravan achter in de rij stonden hadden allemaal extra verlengkabels nodig om onze stroomkast te bereiken.

zaterdag 18 december

Gisteren traden wij voor de allereerste keer op in het nieuwe Rabotheater in Hengelo. Al
zaterdag 18 decemberonze medewerkers moesten dus even wennen aan het prachtig nieuwe, maar oh zo grote, gebouw. Zo ook onze orkestleider Coty. Elk theater heeft kleedkamers. Op de deur hangt een klein schoolbordje waar een naam op kan worden geschreven. 's Ochtends vroeg ga ik, gewapend met een krijtje, de kleedkamers indelen. De meeste kleedkamers in het Rabotheater bevinden zich in de kelder. Er zijn echter ook nog twee aparte kleedkamers aan de zijkant van het toneel. Ze liggen een beetje verscholen en zijn niet zo makkelijk te vinden. Daar kan Coty nu over meepraten. De orkestleider dwaalde keer op keer het hele theater rond op zoek naar zijn kleedkamer. Gelukkig heeft hij de orkestbak steeds op tijd terug gevonden.

De oriëntatieproblemen zetten zich voort ná de voorstelling. Vanuit Hengelo verplaatste het circus zich naar Emmen. Ik bereid alle verplaatsingen altijd voor, zodat iedereen mijn keurig uitgewerkte routebeschrijving kan volgen. Dit keer had ik ervoor gekozen om het hele circus via Duitsland te laten rijden. Via de nieuwe Autobahn A31. Dat leek de kortste en snelste route. Ik wist dat een klein stukje van deze Autobahn nog niet in gebruik was. Maar volgens kenners was de omleiding duidelijk aangegeven. Tja... Moet ik nog meer zeggen? Uiteindelijk zijn alle caravans in Emmen gearriveerd, maar of iedereen daadwerkelijk de kortste en snelste route heeft gereden...

vrijdag 17 december

Sam is vader geworden! Zijn vriendin is tijdens onze tournee bevallen van een vierling. De bevalling vond plaats in hun caravan en verliep heel voorspoedig. Moeder en kinderen maken het goed. Sam is apetrots. Van eventueel ouderschapsverlof maakt hij nog geen gebruik. Het hooggeëerd publiek kan Sam dan ook elke dag gewoon zien optreden in onze voorstelling. De show must go on! Toch was de afgelopen dagen merkbaar dat er 'iets' aan de hand was, Sam was niet zo geconcentreerd als anders. U begrijpt nu waarom!

PS: Sam is de kat van onze clowns Vladimir en Olga Slobodeniuk.

donderdag 2 december

Vandaag heeft choreografe Geertje Hochstenbach met veel enthousiasme de artiesten de danspassen geleerd voor de grote finale van de voorstelling. Niet voor iedereen even makkelijk. De Keniaanse acrobaten kunnen fantastisch Afrikaans dansen, maar keurig geplande Europese danspasjes is toch een heel nieuw fenomeen voor de heren.

Er reizen dit jaar artiesten en medewerkers mee uit Duitsland, Polen, Roemenië, Rusland, Oekraïne, Tsjechië, Engeland, Nederland, Kenia, Spanje, Hongarije en Moldavië. Tijdens de repetities zijn er regelmatig grote spraakverwarringen. De acrobate uit Spanje spreekt bijvoorbeeld alleen Spaans en de clown uit Rusland spreekt alleen Russisch. Gelukkig is iedereen bereid om voor elkaar te vertalen. En de 'handen-en-voeten-taal' is voor iedereen verstaanbaar.

Iedereen is heel bedrijvig. De kostuumontwerpster heeft de laatste kostuums gebracht. Gewapend met spelden en naaimachine heeft zij in een kleedkamer nog wat wijzigingen aangebracht. Het orkest heeft alle muziekwisselingen nog eens doorgenomen. De belichter zet de puntjes op de i. De lokale radio kwam op bezoek voor een interview. De technici verrichten nog wat schilderwerk. Kortom, iedereen is bezig.

De spanning stijgt... morgen première!

Terug naar vorige pagina...